Ale o czym tu pisać? Festiwal był i wszystko się udało. Jak co roku. Zresztą jak by się mogło nie udać, jak za każdym razem każdy robi, co może. Zaczynając od składania projektów i gromadzenia kasy na to całe wydarzenie, aż po gotowanie zupy za pięć dwunasta – ile razy potrzeba i zawsze z serca. Prawda jest taka, że dziś Krosnowiczanie są znani najbardziej właśnie z Reimanna. Więc dwoją się i troją, żeby stanąć na wysokości zadania i żeby festiwale były coraz to lepsze.
Tak więc do już międzynarodowej ekipy dołączył chór z Białorusi. Pod ich piosenkami „z przytupem” drżały kościelne mury, tym bardziej zaskarbili więc sobie serca zasłuchanej w nabożne utwory widowni. Bo Reimann słynął przecież głównie z muzyki kościelnej, nic więc dziwnego, że podczas koncertu dominowały „ad maiorem Dei gloriam” doniosłe tony. Orkiestra festiwalowa grała pięknie jak co roku, a może jeszcze piękniej, bo świeżo odznaczony Honorowym Obywatelstwem Miasta Kłodzka dyrygent czuł się w obowiązku wykazać, że na nagrodę w pełni zasłużył.
Kolacja była pycha, nic nowego. Nawet pogoda jak zwykle dopisała. Nic więc dziwnego, że tego Reimanna to już nam zaczynają zazdrościć – w okolicy powstają nowe chóralne festiwale (np. Tłumaczów; w Ząbkowicach też rodzi się pomysł…). Ale jak by nie patrzeć, my zawsze zostaniemy pierwsi, najsłynniejsi, najfajniejsi i w ogóle naj… Nawet nasz krosnowicki chór – choć pośród innych starych wyjadaczy Beniaminek- wypadł całkiem całkiem. I po niemiecku śpiewali pięknie! (już nie dyryguję, to mogę chwalić do woli :-).
Ale nie tylko ja chwalę. Tyle że przez te komplementy za rok nie pozostaje nic innego, jak włączyć się w wykonanie mszy końcowej – progres musi być. W ogóle takie słodkie pozytywne recenzje, to koszmar dla autora, ale co poradzić, jak naprawdę w tym całym festiwalu nie ma się czego doczepić. Tak więc kończę me pisarskie męki, a jak chcesz, Franek, lepsze, to pisz sobie sam 🙂
Helena Piecha
