Słowo wstępu przypomniało historie „Betlejem” od 1905 roku / w obsadzie Solski, Osterwa, Węgrzyn…/ i historie „Betlejem” w Krosnowicach. A dla nas był to powrót do szczęśliwego dzieciństwa sprzed lat, gdy w domu pojawiali się kolędnicy z Gwiazdą i Turoniem. Kolędowanie było jak chleb, wieczorami przez cały rok śpiewało się „pieśni pełne ducha” /Ef 5;19/. Nasi rodzice znali „Betlejem Polskie” na pamięć, więc wystawiali je wraz z pierwszymi w Krosnowicach osadnikami już w sezonie 1945/46 r
A my? Wychowaliśmy się na Rydlu, tak jak na opowieściach o Lwowie i Krakowie. Gdy dziś spoglądamy na „Betlejem” spotykamy ludzi, którzy odeszli na zawsze – tych z wielkiej historii i tych z małej historii Krosnowic, bo wspominamy ich z imienia i nazwiska. Wtedy chce się powiedzieć: A to Polska właśnie!
We wstępie do „Betlejem Polskiego” wystawianego w Teatrze Muzycznym we Wrocławiu w 1991 roku czytam: „Kolęda porusza w nas najczulsze struny, do których pomimo wysiłków nie są w stanie dotrzeć żadne deklaracje ideowe najbardziej patriotycznych ‘patriotów’. ”
Gdy wychodziliśmy z kościoła w Krosnowicach po przedstawieniu, ktoś powiedział : ”Jak dobrze byłoby, gdyby więcej ludzi usłyszało te teksty /polscy królowie, powstańcy…/, te modlitwy Matki Boskiej /akt III/ – przecież to wszystko jest aktualne!”.
Wiedział Rydel co robi. Wypełniał misję, przemówił do wszystkich warstw narodu. Przez szopkę, osadzoną w realiach polskiej wsi, zarysował naszą historię. W swej misji społecznej urzeczywistnił ideę teatru ludowego, amatorskiego.
No to… niech żyje Wasz Teatr amatorski! Brawo dla aktorów! Brawo dla chóru ! Brawo dla reżysera – historyka, pasjonata, kronikarza.
Gospodarz w „Weselu” mówi: „Rok w rok idziem po kolędzie i szukamy i patrzymy czy co kiedy z tego będzie”… Pewniue będzie – zostanie w sercach i umysłach dzieci, a to już przecież kolejne pokolenie! Szczęść Boże !
Marta Ptak
/ tekst uzyskany dzięki uprzejmości Franciszka Piszczka /
